In de zeventiende eeuw nam de welvaart in de Nederlanden toe. Meer welvaart betekende dat er meer brandstof nodig was om bijvoorbeeld werkplaatsen te laten draaien, ovens te stoken en huizen te verwarmen. De belangrijkste brandstof was turf: gedroogde veengrond.
In deze regio werd turf gewonnen door het baggeren van veen uit het water. Als de turf per schip aan land kwam, hevelen turftonsters dit in tonnen en droegen turfdragers de tonnen naar de bestemming. De dragers moesten aan het stadsbestuur doorgeven hoeveel tonnen zij losten, want op elke geloste ton werd accijns (belasting) geheven.
In deze bron lees je hoeveel de turftonsters en turfdragers in Zuid-Waddinxveen in 1689 verdienden en wat het bestuur van hen verwachtte. Het werk was zwaar en je verdiende niet veel. Vaak werd het werk gegund aan mensen die arm waren en niet in hun onderhoud konden voorzien. Toch bood het werk geen zekerheid: men kreeg betaald per gevulde of geloste ton. Kon je niet werken of was er geen werk, dan was er ook geen inkomen.
In de pdf vind je een transcriptie (overgetypte versie) van deze bron.
